گفت‌وگو با مردی در اندازه واقعی ولی به صورت واقعیت افزوده

شکی نیست که هیچ چیز نمی‎تواند جای گفتگوی رو در رو را بگیرد، اما یک گروه از محققان در حال بررسی این موضوع هستند که آیا تصویر تابیده شده توسط یک پروژکتور از یک انسان در اندازه واقعی که ظاهرا روبروی شما روی یک صندلی واقعی نشسته است می‎تواند طبیعی به نظر برسد.

برای مشاهده ادامه خبر به ادامه مطلب مراجعه کنید

  
Room2Room نام یک پروژه از بخش تحقیقات مایکروسافت است که با استفاده از دوربین‎های حساس به عمق کینکت و پروژکتورهای دیجیتال تصاویر سه بعدی از یک انسان را از داخل یک اتاق تولید کرده

و یک نسخه از اندازه واقعی تصویر آن فرد را به طور همزمان به روی یک مبل موجود در اتاق دیگر شبیه سازی می‎کند،

به صورتی که گویی شما در حال تعامل با یک انسان واقعی هستید. همین شیوه به طور همزمان برای هر دو اتاق انجام می‎شود تا رویارویی بین این دو فرد کامل شود. محققان می‎گویند با این روش هر شخص می‎تواند یک تصویر دیجیتال از فرد مقابل را در زاویه و دید واقعی مشاهده کند و بر همین اساس با او تعامل داشته باشد.

واقعیت افزوده (ایده ترکیب تصاویر دیجیتال با زندگی واقعی) سال‎ها است که وجود داشته اما به تازگی این فناوری بیشتر مورد توجه قرار گرفته و کارهای بیشتری برای توسعه آن در حال انجام است. مایکروسافت از جمله شرکت‎های پیشرو در این زمینه است که اخیرا با هدست هولولنز خود به عنوان یک ابزار کار و سرگرمی‎ سعی دارد واقعیت افزوده را بیشتر به مردم معرفی کند و یک استارت آپ به نام Magic Leap نیز در حال کار روی یک دستگاه قابل نصب روی سر است که اهداف مشابه‎ای را پیگیری می‎کند.

برای اجرای پروژه Room2Room محققان از مزایای یک پروژه واقعیت افزوده دیگر مایکروسافت به نام RoomAlive بهره برده‎اند که با استفاده از دوربین‎های حساس به عمق کینکت و پروژکتورهای دیجیتال یک محیط بازی واقعیت مجازی در اندازه یک اتاق را شبیه سازی می‎کند. اما به جای آماده کردن یک اتاق با این سخت افزار، آنها دو اتاق را به طور همزمان به این تجهیزات مجهز می‎کنند تا بتوانند تصویر هر دو فرد موجود در هر اتاق را اسکن کرده و آن را در اتاق دیگر نمایش دهند.

در یک ویدیوی ساخته شده از این پروژه نشان داده می‎شود که یک مرد روی یک صندلی نشسته است و تصویر مرد دیگری روی صندلی روبروی او تابانده شده است. به منظور تعیین سطح برقراری ارتباط افراد با یکدیگر از طریق این شیوه، تصاویر سه بعدی هفت زوج از مشارکت کنندگان به اشکال مختلف تهیه شد. در یک مورد فردی روبروی یک میز در یک اتاق نشسته بود و فرد مقابل او در اتاق دیگر به شکل دیگری در حال آماده شدن بود. در نهایت تصویر هر فرد به اتاق فرد مقابل تابیده می‎شد و به این شکل آنها می‎توانستند با یکدیگر کار کنند.

محققان دریافتند که برای آماده سازی تجهیزات و انجام کارها برای روبرو شدن افراد با یکدیگر به تنها چهار دقیقه زمان نیاز است. استفاده از سیستم واقعیت افزوده به هفت دقیقه زمان نیاز دارد و برای برقراری چت ویدیویی از طریق اسکایپ به نه دقیقه زمان نیاز است.

به نظر می‎رسد برای پیاده سازی چیزی شبیه به پروژه Room2Room در اتاق‎های نشیمن یا سایر اتاق‎های دیگر هنوز مشکلاتی وجود دارد که باید برطرف شوند. یکی از محققان پروژه Room2Room  به نام تومیسلاو پژساو می‎گوید از آنجا که برای آماده سازی دقیق تصاویر سه بعدی و فاصله بین دو فرد به سخت افزار تشخیص عمق و بازتولید آن نیاز است انجام این تنظیمات می‎تواند دردسر ساز باشد. همچنین در این روش تصاویر ایجاد شده از کیفیت خیلی بالایی برخوردار نیستند.

این رزولشن پایین باعث می‎شود تا نتوان شخص تابیده شده را به عنوان یک فرد طبیعی نشسته در روبروی خود باور کرد.

یک استاد دانشگاه کالیفرنیا به نام توبیاس هولرر که روی واقعیت افزوده تحقیق می‎کند می‎گوید این رزولشن را می‎توان به راحتی افزایش داد و انتظار میرود طی سال‎های آینده ما شاهد استفاده از سیستم‎های مشابه باRoom2Room  باشیم. او تصور می‎کند محبوبیت رو به رشد واقعیت مجازی که توسط هدست‎های نوظهور کاربر پسند از طرف شرکت‎هایی مثل اکولوس امکان پذیر شده است می‎تواند به پیشرفت این نوع از فناوری واقعیت افزوده نیز کمک کند.

این محقق می‎گوید: «فکرش را بکنید، تنها 50 یا 60 سال از زمان معرفی اولین نمونه‎های فناوری تولید ویدیو تا رسیدن به گفتگوی ویدیویی امروز از طریق اسکایپ می‎گذرد. و حالا نسل بعدی کنفرانس‎های ویدیویی در حال شکل گیری است.»

محسن آقاجانی

ماهانه شبکه