صداهای تکنولوژی که رو به فراموشی می روند

مارش پیشرفت تکنولوژی ضرباهنگی بلند اما گوش نواز دارد. این روزها، این مارش می تواند شامل آهنگ های انتخابی برای زنگ دریافت پیامک باشد، یا اینکه صدای افرادی که تقریبا هر ۵ دقیقه یک بار، مانند طوطی های عاشق تکنولوژی! می گویند OK Glass. و در این میان، برخی از دوست داشتنی ترین صداها کم کم در میان سازهای جدید این گروه موسیقی رنگ می بازند.

بوق و بیپ های تکنولوژی زمانهای گذشته می توانند یک نمودار تکامل را تشکیل دهند.

برای مشاهده بیشتر به ادامه مطلب مراجعه کنید

  

از صدای ززززز سیم پیچ تسلا تا صدای تپ تپ تپ کدهای مورس که از طریق تلگراف ارسال می شدند، روزگاری محبوبترین و مهمترین صداهای جهان برای نردها و گیکها بودند. اما اکنون تنها تبدیل به یادگاری های تاریخی شده اند. 

اما این دسته موزیک همیشه رو به جلو حرکت می کند، و اکنون دور از انتظار نیست که صداهایی چون خرخر خوکهای ناشکیبای Angry Pigs و ترکیدن گوسفند Defender هم به این مارش بپیوندند.

حال که راهی جز خداحافظی با صداهای تکنولوژیک قدیمی را نداریم، بگذارید حداقل آهنگ گریه های تکنولوژی گذشته را گرامی داریم. صداهایی که کم کم به فراموشی سپرده شده یا اینکه رو به نابودی می روند. سرهای مان را به نشانه احترام پایین می آوریم و در سکوت با علاقه های دیرین وداع می کنیم...

ضرباهنگ قطع تماس تلفنی

اتمام یک مکالمه تلفنی ناخوشایند با کوبیدن خشمگینانه گوشی روی تلفن به شکل خارق العاده ای رضایت بخش بود. هیچ راهی بهتر از این نمی توان یافت که به فرد آن سوی خط، شدت ناامیدی و عصبانیت تان را بفهمانید. و صدای برخورد دو پلاستیک به هم، به همراه رینگ گنگی که از زنگ داخلی تلفن بر می خواست. 

ولی امروزه با تپ کردن صفحه لمسی (با هر شدتی) به هیچ وجه احساس خشم شما امکان بروز نمی یابد و البته دلتان خنک نمی شود. مگر اینکه اسمارت فون تان را به دیوار بکوبید!

البته احتمالا برای یک صدای دیگر دنیای تلفنها دلتنگ خواهید شد. به لطف صندوق صوتی، امکان انتظار مکالمه، صدای اپراتور مبنی بر اشغال بودن خط و البته زنگهای پیشواز گوناگون که کم کم راه شان را به تلفن های ثابت هم باز می کنند، دیگر خبری از صدای زنگ اشغال نخواهد بود.

مودم

هنگامی که صدای بیپ بیپ بیپ یک مودم اینترنال یا اکسترنال 56K دیال آپ را برای یکی از نوجوانان امروزی پخش کنید، عکس العمل او احتمالا مانند طوطی است که به جای آجیل، کتاب قطوری جلوی اش گذارده اید!

اما زمانی این نویز آزار دهنده، اولین نشانه مبنی بر اتصال شما به شبکه و دنیای شگفت انگیز تازه ای بود. دنیای به هم متصلی که اطلاعات به رایگان در آن جریان داشتند و می توانستید با هزینه ای بسیار کمتر از مکالمه تلفنی با دوستان تان در آن سر دنیا صحبت کنید.

ولی امروزه همه چیز به صورت دائمی به شبکه متصل است و اتصال به اینترنت همانند اتصال به شبکه برق شده.

خش خش نوار کاست  

نوارهای کاست از دهه ۱۹۸۰ به این طرف (تا نیمه اول دهه ۱۹۹۰) ابزار اصلی سیستم انتقال و تبادل موسیقی به حساب می آمدند. هرچند کاستها ایرادات خود را داشتند. اما یک فرمت بسیار ارزان و راحت برای ضبط صدا بودند. و البته زیربنای مکانیکی لازم برای بهترین تجربه های شنیداری ما را رقم می زدند.

اما از ابتدا تا پایان آن صدای خش خش نوار کاست، واقعا خاص و ویژه بود. همیشه یک صدای گنگ و ملایمی در پس زمینه آهنگ ها شنیده می شد و هیچگاه سکوت کامل حکمفرما نبود. و هنگامی که صدا خش خش قطع می شد، می دانستید که به پایان نوار رسیده اید و منتظر صدای چلیک توقف موتور و پرش دکمه پخش بودید.

جلو رفتن نگاتیو درون دوربین عکاسی    

اگر چه صدای شاتر دوربین های عکاسی همچنان به شکل یک نوای خاطره انگیز در اسمارت فون ها و دوربین های عکاسی دیجیتال باقی مانده، اما صدای جلو رفتن مکانیکی فیلم هیچ جایگزینی در دنیای دیجیتال ندارد! پس از عکاسی با یک دوربین SLR، شست راست تان به صورت خودکار سراغ دسته جلو برنده فیلم می رفت و نگاتیو بعدی را برای عکاسی آماده می ساخت.

آن صدای فنری و چرخ دنده ای، نشانه ای از آن بود که عکس گرفته شده، در جای امنی جا گرفته و منتظر ظهور است. و امروز بدون هیچ چرخش فیلم یا صدای دسته جلو برنده ای، صدها عکس با کیفیت بالا روی حافظه های جانبی SD یا FC ذخیره می شوند.

ماشین تحریر

شاید در گوشه و کنار کافه و رستوران ها، نویسنده کم حرفی را به خاطر داشته باشید که معتقد بود به لطف ماشین تحریر IBM Selectric نوشته هایش خیلی بهتر شده اند. و البته صدای چاک چاک چاک دکمه ها در هر اداره ای شنیده می شد. و این اواخر عریضه نویسان جلوی دادگاه ها هم به آن روی آورده بودند. اما متاسفانه مدتها است که موس و صفحه کلید کامپیوتر جایگزین این ابزار جذاب شده اند. 

تلویزیون هایCRT
 

امروزه دیگر تلویزیون های مجهز به لامپ خلاء کاتدی را تنها می توان در مکانهای کسالب باری چون اتاق انتظار برخی درمانگاه ها، فروشگاه های قدیمی یا انباری خاک گرفته پدربزرگ پیدا کرد. اما قبل از این همه ما دلخوش به رزولوشن تصویر جادویی تلویزیون های جعبه ای CRT بودیم که اتاق نشیمن خانه های همه مردم دنیا را گرم (به معنی واقعی کلمه!) می کرد.

صدایی که آنها هنگام روشن شدن ایجاد می کردند واقعا دلگرم کننده بود، سوت آرامی که نتیجه فعال شدن سیم پیچ و زنده شدن تلویزیون بود. یا مثلا صدای چلیک رضایت بخش دکمه خاموش و روشن مکانیکی تلویزیون. همزمان که لامپ خلاء گرم می شد، تصاویر کم کم روی صفحه جان گرفته و روشن تر می شدند.

فوت کردن در نوارهای بازی نینتندو

گاهی اوقات که سراغ بازی می آمدید و هوس ماریو به سرتان می زد، کنسول NES لعنتی نمی توانست کارتریج بازی را لود کند. پس نوار بازی را بیرون کشیده، یک فوت جانانه روی لبه آن می کردید و آنگاه نوار را در جای خود قرار می دادید. و به شکل شگفت انگیزی دستگاه آماده نبرد می شد.

اگر چه متد این کار در میان افراد مختلف فرق می کرد: اینکه مستقیما به نوار فوت کنند، یا اینکه از زاویه به خصوصی فوت کنند و اینکه هنگام عبور لبه کارتریج از جلوی لبها به آن فوت کنند. اما به هر حال جادوی تندباد نفس شما بر روی آن شکاف خاکستری تیره باعث می شد بازی های NES جانی دوباره بگیرند.

اما کنسولهای امروزی با دیسک درایو نوری و همچنین بازی های دانلودی دیگر هیچ نیازی به دهان و فوت های شما ندارند. امروزه دیگر خشهای مدور کوچک روی دیسک می توانند آن را از کار بیندازند. و البته برای تمیز کردن این دیسکهای نقره ای کاری از دست نفس حیات بخش شما بر نمی آید.

چاپگرهای سوزنی

دهه ۸۰ و ۹۰ میلادی سالهای جادویی دسترسی به انتشار شخصی و امکان چاپ محتوای فردی بود. به جز معدود افراد خوشبختی که به پرینتر لیزری Laserwriter اپل دسترسی داشتند، بقیه با چاپگرهای سوزنی (دات ماتریکسی) و سیستم تغذیه کاغذ تراکتوری آنها دمخور و آشنا بودند. 

علاوه بر صدای زززززیت زیت زیت زززیت زیت زیت آنها که خاطرات فراوانی را روی کاغذ آورده است، احتمالا دلتان برای سیستم جذاب تغذیه کاغذ آنها هم تنگ شده است. معمولا بهتر بود که از کاغذهای سوراخ دار مخصوص استفاده شود. و البته برخی اوقات در رفتن سوراخ های کاغذ از روی ریل دو طرف، دردسر جا زدن دوباره را به همراه داشت.

عباس واحدی----نارنجی

شما چه صداهایی تکنولوژیکی را می شناسید که کم کم رو به فراموشی می روند و تبدیل به خاطره ای جمعی خواهند شد؟