مقایسه چشم انسان با دوربین‌های تحت شبکه نظارتی

گفته می‌شود که چشم انسان رزولوشن کلی بیش از صد مگاپیکسل را داراست اما به زحمت برای نظارت استفاده می‌شود و این رزولوشن حقیقی نیست که مغز ما (VMS) محاسبه می‌کند. تا زمانی‌ که چشم انسان برنده کلی رزولوشن باشد، تنها بحثی که می‌شود انجام داد این است که رزولوشن مورد استفاده قرنیه یا آنچه که مغز در یک بازه زمانی محاسبه می‌کند، می‌تواند به شدت نوسان کند اما تقریباً بین 5 تا 10 مگاپیکسل با توجه به بینایی افراد تخمین زده می‌شود.

برای مشاهده ادامه خبر به ادامه مطلب مراجعه کنید

هنوز فناوری‌های لنز قابل برابری با رزولوشن‌های بالاتر در دوربین‌های امنیتی نیستند (حداکثر حدود پنج مگاپیکسل برای نظارت حرفه‌ای) و بیشتر دوربین‌های 10 تا 20 مگاپیکسل دارای کمبود فریم ریت (نرخ تعداد فریم‌ها در ثانیه) و کیفیت تصویر در گوشه‌ها هستند و این یک پیروزی آشکار برای چشم انسان است.

یک دلیل اصلی که پیشرفت فناوری لنزها همانند دوربین‌های IP و سنسورها و پس از آن چشم انسان چشمگیر نبود، قانون مور است. برخلاف دیگر تجهیزات داخل دوربین، تجهیزات نوری مانند لنزها از قانون مور پیروی نمی‌کنند. بنابراین چون لنزها پیشرفت کندی دارند، توسعه‌دهندگان دوربین‌های IP در حال استفاده از هرگونه توسعه قدرت پردازشی در دوربین‌ها به منظور مشاهده رزولوشن دقیق‌تر و بهبود وضوح تصویر با حساسیت نوری بهتر هستند.

خیلی از ما مشکل ضعف بینایی در شب را داریم. اما برخلاف چشمان ما، دوربین‌ها توانایی نفوذ طول موج‌های IR و تهیه یک تصویر سیاه و سفید در شب را دارند.

در اینجا، قانون مور کاملاً در پیشرفت فناوری سنسور مشارکت داشت و ما می‌توانیم انتظار پیشرفت‌های زیادی در تصاویر با نور کم داشته باشیم. همان‌طور که فناوری سنسور CMOS رشد می‌کرد، اکنون ما تقریباً توانایی انجام حساسیت نوری بیشتر در دوربین‌های پنج مگاپیکسل را نسبت به چشم انسان داریم و حتی حساسیت نوری بیشتری نسبت به چشم انسان در رزولوشن‌های HDTV و VGA را دارا هستیم.

در نتیجه توانایی مشاهده در شرایط بدون نور را که چشم انسان قادر به مشاهده آن نیست را داراست. برای این امر، امروزه در سطح پیشرفته، دوربین‌های تحت شبکه حرارتی دیجیتالی داریم که می‌توانند با سیستم‌های نظارتی IP یکپارچه شوند. دوربین‌های حرارتی می‌توانند افراد و اشیاء را در محیط‌های کاملاً تاریک با شرایط دید ضعیف شناسایی کنند و بیشتر برای مقاصد نظامی استفاده می‌شوند. WDR یکی دیگر از موضوعات مهم مربوط به سنسور و پردازش تصاویر است که گفته می‌شود چشم انسان تقریباً بازه کنتراست 120 دسیبل را دارد و در مقایسه با دوربین های تحت شبکه با بهترین نرخ WDR در بازار حالتی تقریباً مشابه دارد.

به هر حال، هر زمان که انسان به منظور مشاهده در طی تغییرات ثابت کنتراست تلاش می‌کند، چشم بسیار خسته می‌شود و به سردرد می‌انجامد. بنابراین در طول اجرای طولانی و به خصوص در زمان مواجهه با نور مستقیم خورشید، دوربین بدون نیاز به عینک آفتابی بسیار بهتر از چشم انسان عمل می‌کند.

تا کنون ما رزولوشن و حساسیت نوری دوربین را نسبت به چشم بررسی نمودیم، مقایسه بعدی در مورد میدان دید و سرعت مکانیکی است. چشم انسان میدان دیدی در حدود 75 تا 95 درجه و سرعت چرخش به راست و چپ یا بالا و پایینی در حدود 900 درجه بر ثانیه را دارد. در مقایسه با دوربین‌های PTZ کنونی، چشم انسان سریع‌تر از اکثریت الگوریتم‌های فوکوس خودکار بیشتر دوربین‌ها است. بنابراین، بهبود فوکوس از موارد قابل توجه برای تولیدکننده‌ها در سال‌های آینده خواهد بود.
از آنجایی که چشم انسان در بزرگ‌نمایی نوری کمبود دارد، دوربین‌های امنیتی IP در این زمینه یک گام به جلو برداشته‌اند. اما به خاطر داشته باشید که در حالتی مشابه هم چشم انسان می‌تواند دچار بیماری شود و دوربین‌های امنیتی ممکن است کثیف، شده و غبار گرفته یا حتی با تارهای عنکبوت پوشیده شوند. بدون توانایی پاک کردن گرد و غبار و خرده‌ها از لنزها، محیط نصب و هاوسینگ بسیار مهم هستند و قابل توسعه خواهند بود.
برخلاف چشمان ما، بزرگ‌ترین گام رو به جلوی دوربین‌ها این است که به استراحت و خواب نیاز ندارند!