پارتیشن چیست و چگونه هارددیسک را پارتیشن بندی کنیم؟

فرمت و پارتیشن‌بندی هارددیسک، اولین کاری است که برای استفاده از یک هارددیسک باید انجام شود. معمولا وقتی هارددیسک نو به رایانه متصل می‌شود، سیستم‌عامل نیز در رایانه وجود ندارد و این عمل درست قبل از نصب شدن سیستم‌عامل انجام می‌شود. بسیاری از کاربران دقیقا نمی‌دانند پارتیشن چیست و چگونه باید هارددیسک رایانه را پارتیشن‌بندی کنند. پارتیشن، تقسیم‌بندی هارددیسک است؛ در حالی که می‌توان هارددیسک را تقسیم‌بندی نکرد و از تمام حجم حافظه به عنوان یک پارتیشن استفاده کرد.

برای مشاهده بیشتر به ادامه مطلب مراجعه کنید

تقسیم‌بندی هارددیسک فواید زیادی دارد. داشتن چند سیستم‌عامل، استفاده از حافظه مجازی در چند بخش و امکان دسته‌بندی اطلاعات از مهم‌ترین این فواید است. در عین حال داشتن پارتیشن‌های متعدد در رایانه محدودیت‌هایی را نیز ایجاد می‌کند. کار کردن همزمان هارددیسک با چند پارتیشن تا حدی از راندمان هارددیسک می‌کاهد.

علاوه بر این که انجام فعالیت موازی در دو درایو یا پارتیشن، زمان دستیابی بیشتری صرف می‌کند و از هِد هارددیسک تا چندین برابر کار می‌کشد. بنابراین نباید پارتیشن‌های زیادی ایجاد کرد. یک هارددیسک در سیستم‌عامل‌های خانگی می‌توانـد 4 پارتیشـن Primary داشته باشد. پارتیشن Primary یا اصلی، پارتیشنی است که به طور مستقل آدرس‌دهی می‌شود اما نمی‌تواند شامل پارتیشن‌های دیگر شود.

علاوه بر این هر هارددیسـک می‌توانـد یـک پارتیشـن Extended داشته باشد که جای یکی از پارتیشن‌های اصلی را می‌گیرد. پارتیشن Extended می‌تواند به بخش‌های کوچک‌تری تقسیم شود.

پارتیشن‌های زیر مجموعه یک پارتیشن Extended به طور نرم‌افزاری آدرس‌دهی می‌شوند و در اصطلاح پارتیشن‌های Logical نامیده می‌شوند. در هنگام کار با این پارتیشن‌ها در محیط سیستم‌عامل، هیچ تفاوتی میان‌ آن‌ها و پارتیشن‌های اصلی وجود ندارد اما نوع آدرس‌دهی آن‌ها در لایه‌های زیرین سیستم‌عامل متفاوت است. پارتیشن‌های Logical در دل پارتیشن Extended قرار دارند و حداکثر اندازه‌ای که یک پارتیشن منطقی می‌تواند دریافت کند، برابر با اندازه پارتیشن Extended است.

می‌توان اندازه پارتیشن‌های اصلی را بعد از پارتیشن‌بندی تغییر داد؛ بی‌آن که نیازی به فرمت و یا حذف پارتیشن اصلی باشد. در حالی که اندازه پارتیشن‌های مجازی قابل تغییر نیست.

اندازه یک پارتیشن Extended نیز تغییر ناپذیر است. یعنی نمی‌توان بخش از آن را جدا (Shrink) کرد و به یک پارتیشن اصلی افزود یا بالعکس. تعداد پارتیشن‌هایی که در یک سیستم‌عامل خانگی می‌توان ایجاد کرد به تعداد حروف الفبای انگلیسی است، در حالی که به طور پیش‌‌فرض دو حرف A و B حروف رزرو شده برای دیسک‌های فلاپی هستند و معمولا اولین پارتیشن از هارددیسک در سیستم‌عامل ویندوز با حرف C شروع می‌شود. به همین علت در بیشتر اوقات ویندوز در درایو C ذخیره شده است.

خوب است بدانید درایوی که ویندوز در آن نصب شده، در حالتی که همان سیستم‌عامل در حال اجراست، درایو اول هارددیسک محسوب می‌شود. در سیستم‌عامل‌های ویستا، هفت و هشت، سیستم‌عامل یک پارتیشن کوچک به طور اختصاصی ایجاد می‌کند که کاربر نمی‌تواند از آن استفاده کند و یا به فایل‌های آن دسترسی یابد.

این پارتیشن معمولا 100 تا 200 مگابایت حجم دارد اما به عنوان یک پارتیشن اصلی کار نمی‌کند و از تعداد مجاز پارتیشن‌های اصلی نمی‌کاهد. بهترین شکل پارتیشن‌بندی سیستم‌عامل ویندوز، استفاده از یک پارتیشن اصلی و یک پارتیشن Extended است. ا

گر قصد دارید از بیش از یک سیستم‌عامل به طور همزمان بهره‌برداری کنید، باید تعداد پارتیشن‌های اصلی را افزایش دهید. کار پارتیشن‌بندی را در محیط سیستم‌عامل ویندوز یا با استفاده از یک نرم‌افزار ثانویه مانند Partition Magic انجام دهید. یعنی در هنگام نصب تنها یک پارتیشن ایجاد کرده و سیستم‌عامل را روی آن نصب کنید. سپس بقیه فضای هارددیسک را در محیط ویندوز پارتیشن بندی کنید تا امکانات بیشتری برای تعیین نوع تقسیم‌بندی هارددیسک در اختیار داشته باشید.

مجله بایت